Aby doszło do zakażenia musi dojść do bezpośredniego kontaktu człowieka z patogenem. Ale jak wiemy, nie każdy kontakt z patogenem prowadzi do zachorowania. Wszystko zależy od czasu trwania kontaktu, dróg infekcji (np. przez skórę, błony śluzowe, wziewnie) oraz siły oddziaływania patogenu na organizm. Na przykład z pierwszych badań nad wirusem SARS-CoV-2 wiadomo było, że do zakażenia wystarczy krótki kontakt z chorym (ok. 15 minutowy) i że zakażenie szerzy się głównie drogą kropelkową. Stąd konieczność zachowania dystansu i noszenia maseczek, wietrzenia pomieszczeń i dezynfekowania powierzchni. Wszystko po to, aby utrudnić kontakt z koronawirusem. W Chinach w szczycie pandemii zmywano w miastach całe ulice, budynki i klatki schodowe środkami odkażającymi w celu zniszczenia koronawirusów. Z drugiej strony, istnieją bariery nieswoiste i swoiste organizmu, skóra i błony śluzowe oraz układ immunologiczny, które stanowią o jego sile obrony i chronią przez wtargnięciem patogenów. Nieznane dotąd patogeny, takie jak wirus SARS-CoV-2 przenoszone drogą kropelkową mają stosunkowo łatwe zadanie. Organizm poza barierami nieswoistymi (ciągłość nabłonka błon śluzowych nosa, gardła i dróg oddechowych i wytwarzane przez nie substancje ochronne) nie ma większych możliwości do prowadzenia skutecznej obrony przed wirusem SARS-CoV-2. Żadne z sugestii, a to że posiadacze kotów się nie zarażają, a to że jakieś inne szczepienia zabezpieczają – nie uzyskały naukowego potwierdzenia. Jedyną obroną może być zabezpieczanie się przed kontaktem (strategia DDMA+W) i „nauczenie” układu immunologicznego wirusa SARS-CoV-2. Tyle, że nie poprzez przechorowanie, bo to wiąże się ze zbyt dużym ryzykiem dla organizmu a przez szczepienie. Celem szczepienia jest nadanie układowi immunologicznemu kompetencji do rozpoznania i poprowadzenia walki z koronawirusem. Aby do tego doszło, układ immunologiczny musi być w stanie odpowiedzieć na szczepienie, tzn. wytworzyć odpowiednią ilość specyficznych przeciwciał przeciwko wirusowi SARS-CoV-2. To niezwykle ważne, ponieważ w przypadku zaszczepienia się w trakcie jakiejkolwiek infekcji (np. zapalenia gardła) albo w stanie obniżonej zdolności układu immunologicznego do reakcji, wytworzona odporność może być niewystarczająca albo żadna. I tak to szczepienie mimo pobrania właściwej dawki może okazać się nieskuteczne. Stąd tak ważne jest, aby osoba szczepiona była klinicznie zdrowa, nie wykazywała objawów infekcji i nie odczuwała dolegliwości świadczących o rozwijającej się chorobie (np. stan podgorączkowy, katar, kaszel, ból gardła).